LA POESÍA ES UNA LENGUA
MINORIZADA
Comenzaría por el espesor. Su
acidez, su ph.
Camina igual que una mujer:
entre la masacre de lo
invisible
y el campo de concentración de
la visibilidad.
Ladra estilo y final,
una épica hospitalaria.
En el poema el lenguaje
se hace oídos sordos a sí
mismo,
en él las palabras amplían
su círculo de amistades.
Hay que masturbar el abecedario
hasta que balbucee cosas
aparentemente inconexas.
Caja de cambios del habla,
gestos de otro orden.
La sonrisa del mosquito dentro
de la piedra de ámbar.
No se trata de que no
comprendas árabe.
No entiendes
poesía.
A POESÍA É UNHA LINGUA
MINORIZADA
Comezaría polo espesor. A súa acidez, o seu ph.
Camiña igual ca unha muller:
entre o masacre do invisible
e o campo de concentración da visibilidade.
Ladra estilo e final,
unha épica hospitalaria.
No poema a linguaxe
faise ouvidos xordos a si mesma,
nel as palabras amplían
o seu círculo de amizades.
Hai que masturbar o abecedario
ata que balbuza cousas
aparentemente inconexas.
Caixa de cambios da fala,
acenos doutra orde.
O sorriso do mosquito dentro da pedra de ámbar.
Non se trata de que non comprendas árabe.
Non entendes
poesía.
Camiña igual ca unha muller:
entre o masacre do invisible
e o campo de concentración da visibilidade.
Ladra estilo e final,
unha épica hospitalaria.
No poema a linguaxe
faise ouvidos xordos a si mesma,
nel as palabras amplían
o seu círculo de amizades.
Hai que masturbar o abecedario
ata que balbuza cousas
aparentemente inconexas.
Caixa de cambios da fala,
acenos doutra orde.
O sorriso do mosquito dentro da pedra de ámbar.
Non se trata de que non comprendas árabe.
Non entendes
poesía.
A Segunda Lingua [La segunda
lengua] (Visor,
ed biling., 2014)
